سبک زندگی ارزش آفرینانه یک قدم رو به جلو
بسم الله الرحمن الرحیم
از جلسه هفدهم (شنبه ۹۶/۰۸/۱۳) تا جلسه بیست و یکم (چهارشنبه ۹۶/۰۸/۱۷):
این هفته از شنبه تا دوشنبه، زنگ اول در کلاس چهارم و باقی زنگ ها در کلاس ششم و روزهای سه شنبه و چهارشنبه به طور کامل در کلاس ششم بودم.
در کلاس چهارم، آن صندوقی که برای طرح مشکلات دانش آموزان گذاشته شده بود، توسط معلم محترمشان باز و یکی یکی مشکلات مطرح شد و به هر دانش آموزی که ایده ای برای حل مشکل مورد نظر داشت، اجازه داده می شد تا راهکار خود را بیان کند و در نهایت معلم محترم جمع بندی می نمودند و به طور کلی این طرح، بسیار طرح مفید و پویایی بود.
از معلم محترم کلاس چهارم پرسیدم که در نبود شما، بچه ها ابراز داشتند که اجازه ی دراز کشیدن در کلاس همانند منزل خود را دارند، آیا این مطلب صحیح است؟ ایشان در ضمن تأیید کردن صحبت دانش آموزان ابراز داشتند که به بچه ها اجازه دادند، اگر کاری که موجب ایجاد اخلال در کار دیگران شود، انجام ندهند، می توانند همان گونه که در منزل خود هستند، در کلاس هم به همان صورت باشند. البته این مسأله، ایده ی بسیار خوبی است؛ زیرا از طرفی هم فضا را برای دانش آموزان مانند منزل آن ها قرار دادیم و از این لحاظ آن ها احساس امنیت و راحتی و آزادی بیشتری می کنند هم از طرف دیگر ما از نحوه ی رفتار دانش آموزان در منزل اطلاع پیدا می کنیم و نقاط قوت و ضعف آن ها را از نزدیک مشاهده می کنیم و می توانیم نقاط ضعف را با بیان نکات تربیتی در زمان مناسب خود، بهبود ببخشیم. برای مثال وقتی می بینیم دانش آموزی خیلی راحت جلوی معلم خود دراز می کشد، متوجه می شویم مسأله‌ی احترام به بزرگتر و احادیثی از قبیل «به احترام پدر و معلمت از جایت برخیز»، و «اکرموا کبارکم و ارحموا صغارکم» و … بیشتر باید روی این دانش آموز کار شود و باید این مسأله برای دانش آموزان جا بیفتد که صمیمیت بین دو نفر، نباید باعث بروز رفتاری شود که در عرف، بی احترامی تلقی می شود.
در کلاس چهارم، شنبه تعدادی از تکالیف مشق انتظار دانش آموزان را تصحیح نمودم؛ یکشنبه در کلاس مهارت های زندگی، دانش آموزان به قید قرعه می آمدند و روی صندلی می نشستند و از خصوصیات و توانایی هایشان می گفتند و دانش آموزان دیگر هم بعضاً در بیان ویژگی های آن فرد انتخاب شده به او کمک می نمودند و برای دانش آموزان خیلی مفید بود که با خصوصیات خود بیشتر آشنا می شدند؛ دوشنبه هم کلاس قرآن به طور کامل به بنده سپرده شد که با دانش آموزان به اتاق محفل قرآن رفتیم و آن ها طبق گروه بندی های خود، سوره‌ی مبارکه‌ی یس را با یکدیگر تمرین نمودند و پس از تمرین، از تعدادی از آن ها روانخوانی قرآن را پرسش نمودم.
در کلاس چهارم که بودم مشاهده کردم گاهی اوقات تغذیه‌ی بعضی از دانش آموزان تمام می شود و به علت گرسنگی، به تغذیه‌ی دیگر دانش آموزان هجوم می آورند و دیگران هم مانند آن ها گرسنه هستند و نمی توانند از تغذیه ی خود به دوستانشان بدهند. به نظر می رسد بالاخره ضروری است مشکل بوفه با رعایت یک سری چارچوب ها حل شود. مثلاً می توان تغذیه ی سالم در آن جا بفروشیم. میوه ها به صورت دانه‌ای فروخته شود. یا همین تغذیه‌ی مشترکی که در ماه آبان داریم به دانش آموزان می دهیم، از ماه آذر به بعد در بوفه بفروشیم، هر کسی می خواهد بخرد و هرکسی که مشکلی داشته یا دارد، نخرد. یا حتی فروش لیوان یک بار مصرف در بوفه به نظر ضروری می رسد. چون بارها مشاهده کردم که دانش آموزان لیوان خود را جا می گذارند و هم به آن ها لیوان داده نمی شود و هم نمی گذارند با دست آب بخورند. پس این بچه ای که تشنه است، چه کار کند؟! راهی برای جبران خطای خود باید داشته باشد ولی هزینه ای به خاطر این خطا پرداخت کند. هم چنین می توان آب جوش برای چایی و هم چنین خرما هم در بوفه فروخته شود؛ یادم می آید در زمانی که مدرسه می رفتم، خیلی از دانش آموزان وقتی می دیدند معلم ها چایی می خورند، دلشان چایی می خواست. حتی اگر خیلی مدیریت عالی در این زمینه داشته باشیم، می توانیم کارآفرینی هم بکنیم. مثلاً هر هفته تعدادی از دانش آموزان مسئول بوفه شوند و خوراکی های تأیید شده از جانب ما را از منزل بیاورند و بفروشند. شاید بعضی از دانش آموزان به ذهنشان برسد که آب هویج درست کنند و بیاورند. با این روش، هم تغذیه ای مفید ارائه داده اند و هم پولی در قبال آن دریافت کرده اند و هم با کسب و کار تا حدودی آشنا شده اند. ما می توانیم محدوده ی قیمت فروش هر محصول را تعیین کنیم و آن ها در این محدوده، رقمی را انتخاب نمایند.
ادامه دارد …
