+: محمّد! می شود که همین باشی، همین قدر آگاه و مسلّط و فهیم؛ امّا این قدر تلخ نباشی؟ می شود که به راه خود بروی و در این راه، سنگ به سوی آنها که به راه تو نمی آیند، نپرانی، و قلب های شان را به درد نیاوری؟ می دانی پسرم، می شود حرفی خلاف آنچه همگان -به غلط- می گویند گفت؛ امّا آن گونه به ملاطفت گفت که همگان بپذیرند و تحقیر نشوند، نه آن که همگان برانگیخته شوند و به مقابله برخیزند.
-: کلامی ست بزرگ، مادر! کلامی ست بزرگ. ای کاش همین سخن کوتاه تو را بتوانم تمام عمر حلقهی گوش روح خویش کنم؛ ای کاش!
+: انسان برای توانستن خلق شده است محمّد، نه نتوانستن. اگر خواست خدا بر ناتوانی انسان بود، از اصل، انسانی خلق نمی کرد…
منبع: ابراهیمی، نادر (۱۳۷۵)، مردی در تبعید ابدی براساس داستان زندگی ملاصدرای شیرازی صدر المتالهین، تهران: روزبهان. ص ۲۴.