سبک زندگی ارزش آفرینانه یک قدم رو به جلو
دل بستن به عوامل خارجی برای بهبود، بیشتر در مورد جوان ها وجود دارد، به همین جهت توجه دادن آن ها به مسایل روحی خود مشکل تر از اشخاصی است که پا به سن گذاشته اند. اشخاص عصبی به مرور که مسن تر می شوند، امیدها و انتظاراتشان از دنیا یکی پس از دیگری مثل برف آب می شود و آن وقت بهتر درک می کنند که ریشه ی مسائل و ناراحتی ها در وجود خود آنهاست. و این که شخص درک کند، اعتراف و قبول کند که ریشه ی ناراحتی در وجود خود اوست، اولین قدم است برای درمان. زیرا فرضاً اگر کسی تب داشته باشد ولی آن را به علت گرمی هوا تصور کند، طبیعی است که در صدد معالجه نخواهد بود. فقط وقتی به فکر درمان خواهد افتاد که بداند تب او به علت اختلالاتی است که در جسمش وجود دارد، نه گرمی هوا. اشخاص جوان که امیدشان به امور خارجی هنوز نمرده، کمتر در خود به جستجوی ریشه ی مسائل می پردازند. مثلاً جوانی که احساس حقارت می کند پیش خودش می گوید اگر دانشگاه را تمام کنم احساس حقارتم از بین خواهد رفت. اگر احساس بی کسی و تنهایی می کند، امیدوار است که بعد از ازدواج احساس او عوض شود. اگر احساس ناخواستنی بودن می کند، مدام به سر و پزش می رسد تا احساسش جبران شود، و از این قبیل امیدها.
منبع:
هورنای، کارن (۱۳۹۳)، تضادهای درونی ما، ترجمه محمد جعفر مصفا، تهران: بهجت. صص ۱۵۷-۱۵۸.
