الن واترمن و همکاران معتقدند رشد هویتی اغلب زمانی محقق می گردد که ما درگیر فعالیت هایی باشیم که استعدادهای درونی مان را دست مایه قرار می دهند.
لازمه ی یک چنین رخدادی این است که: میان سطح قابلیت های ما با کار مورد نظر، مناسبت وجود داشته باشد.
حس کنیم در حال حرکت به سوی آرمان ها و خواست های خود هستیم و استعدادهایمان بالاخره در حال محقق شدن هستند.
حس کنیم حاضریم همه ی توانمان را در آن راه به کار بندیم و بالاخره: معتقد باشیم امر پیش رو برایمان اهمیت دارد.
یافته ها حاکی است هرگاه افراد در فعالیت هایی این چنین وارد شوند، احساس زنده بودن، مفید بودن، درگیر شدن و شکوفایی را تجربه خواهند کرد و لذا نزد خود، تحقق یافته و واقعی جلوه خواهند نمود.
واترمن مجموعه ی این احساسات را «تحقق یا ابراز فردی»، یا «تجربه ی یودی مونیا» نام می دهد.
منبع:
فرانکلین، ساموئل اس (۱۳۹۲)، روان شناسی شادی، مترجم علیرضا سهرابی و فرامرز سهرابی، تهران: پندار تابان. صص ۸۰-۸۱.