دلسوزی، دومین نوع ارتباط صمیمانه، لازمه اش درک وضعیت واقعی بشر و احساس همبستگی با همه ی مردم است.
شخصیت سالم توانایی فهمیدن دردها و هیجان ها، ترس ها و شکست هایی را که خاصیت و ویژگی هستی انسان است دارد. این حس همدردی، زاییده ی «گسترش تخیل» و احساسات شخص از مفهوم گسترده ی انسانیت است.
در نتیجه ی توانایی دلسوزی، شخصیت سالم در برابر رفتار مردم شکیباست. و درباره ی آن ها حکم نمی کند و محکومشان نمی کند.
شخص سالم با آگاهی از این که خود نیز ضعف هایی دارد، خطاها و سستی های بشر را می پذیرد.
حال آن که روان نژند ناشکیباست و از فهم کلیت تجربه های اساسی بشری عاجز است.
منبع:
شولتس، دو آن (۱۳۹۳)، روانشناسی کمال الگوهای شخصیت های سالم، ترجمه ی گیتی خوشدل، تهران: پیکان. ص ۲۸.
سبک زندگی ارزش آفرینانه یک قدم رو به جلو
هیمشه در مورد صبر در برابر رفتارهایی که برایم ناپسند است چالش دارم.
که بزرگترین چالش به نظرم، دانستن زمانی است که باید پاسخی گفت و زمانی است که باید صبر نشان داد.