«طلب شادی را رها کنید، که نهایت این کار اندوه است. شادیِ طلب را بچسبید». چه زیبا! «شادیِ طلب».
شادی در نفس جستجوست، چراکه آمال و آرزوهای یک انسان جستجوگر را پایان و غایتی نیست.
آری، این سفر را مقصدی نیست و تمام دلخوشی های ما مسیر سفر است. شادی همان مسیر رسیدن به شادی است.
شادی در رشد و تکامل نهفته است و نهایتاً شادی همانا تحقق بخشیدن به استعدادهاست.
منبع:
فرانکلین، ساموئل اس (۱۳۹۲)، روان شناسی شادی، مترجم علیرضا سهرابی و فرامرز سهرابی، تهران: پندار تابان. ص ۳۷.
لینک کوتاه: