هرچند «نقشه ی پیش ساخته»ی فرایند بلوغ در ساختمان ژنتیک افراد نهفته است، رسیدن به بلوغ کامل، خود به خود صورت نمی گیرد. این روند مستلزم کوشش بسیار است.
راجرز این روند را به تلاش و رنجی تشبیه می کند که کودک هنگام آموختن راه رفتن تحمل می کند. کودک تلوتلو می خورد، می افتد و آزار می بیند. آسان تر و بی دردتر آن است که از تلاش برای برخاستن و برداشتن نخستین گام ها دست بکشد. اما کودک به کوشش ادامه می دهد و سرانجام موفق می شود.
چرا کودک پافشاری می کند؟ به نظر راجرز، گرایش فعلیت بخشیدن، هم چون نیروی انگیزشی، به مراتب نیرومندتر از رنج و تقلا یا هر گونه فشاری است که بخواهد رشد و تکامل را از تلاش باز دارد.
منبع:
شولتس، دو آن (۱۳۹۳)، روانشناسی کمال الگوهای شخصیت های سالم، ترجمه ی گیتی خوشدل، تهران: پیکان. ص ۴۲.