طبق اسطوره های یونانی، خدایان، سیزیف را به این مجازات محکوم کرده بودند که سنگی عظیم را تا بالای کوه ببرد و وقتی آن بالا رسید، سنگ دوباره پایین بغلتد. و بعد دوباره سنگ را بالا ببرد و باز هم شاهد پایین غلتیدنش باشد.
آلبر کامو در افسانه ی سیزیف که در سال ۱۹۴۲ نوشته می گوید خدایان با فرزانگی دریافته بودند که کار بیهوده ی بی پایان، هولناک ترین مجازات هاست: «خدایان، سیزیف را محکوم کردند به بالا بردن بی وقفه ی یک سنگ تا بالای کوه که از آن جا سنگ با وزن خویش به پایین می افتاد. آن ها به درستی به این نتیجه رسیده بودند که مجازاتی ترسناک تر از کار بیهوده و نومیدانه وجود ندارد».
منبع:
اسوندس، لارس (۱۳۹۳)، کار، ترجمه فرزانه سالمی، تهران: گمان. صص ۵۷-۵۸.